De dag begint met een traditioneel ontbijt met foul (bruinebonenbrei), ei, olijven en brood. Met natuurlijk koffie en thee. De Egyptische gastvrijheid is spreekwoordelijk. Onze bedoeïen, Abu Ahmed, vertelt dat hij drie vrouwen heeft tien kinderen; negen jongens en een meisje.
De vorige avond is er al veel heen en weer gebeld met tunnelmannetjes en Hamada, onze Palestijnse gids, die gisteren de hele dag tevergeefs op onze aankomst in Gaza heeft staan wachten.
De nachtrust heeft ons goed gedaan en ons bovendien gesterkt in de gedachte plan B nu zo snel mogelijk ten uitvoer te brengen. Zoals ik al zei: als we de grens niet kunnen oversteken, dan maar ‘ondersteken’. Onze gastvrije bedoeïen ontpopt zich in een lokale regelaar. Twee mobieltjes rinkelen om en om. Uiteindelijk roept hij Yellah, let’s go. Na al het geregel voor de tunnelcrossing hopen we dat het nu gaat lukken. Over een strook van 13 km liggen ongeveer 140 tunnels van verschillende lengte en grootte. Sommige tunnels zijn alleen voor personenvervoer. Door andere tunnels worden zelfs hele auto’s naar de andere kant gebracht. Voor de lokale bevolking de tunnels een zeer welkome bron van inkomsten.
Niets gaat zomaar. Als we na enige omzwervingen om 10 uur op de plaats van bestemming zijn aangekomen is de stemming toch wel gespannen. Ergens in een straat wenkt een jongen ons snel een poort door te komen. We staan in de tuin van een huis. Eerst volgt het onvermijdelijke gesteggel over geld. Voor $ 75 per persoon zullen we naar de andere kant worden gebracht.
De tunnel zelf blijkt via een luik in het huis bereikbaar. De tunnel is ongeveer 1,5 kilometer lang. Het moet een behoorlijke klus geweest zijn de tunnel uit te graven en uit te hakken. Alles is goed gestut met houten balken, want de zandstenen bodem is broos. 
Het is er bedompt en vochtig en ademhalen valt er zwaar. Het doet me denken aan een mijngang of een loopgraaf. Iets verderop in de tunnel ligt een soort plastic kano. De jongen gebaart ons erin te gaan zitten. Onze bagage staat al in de ‘tunnelboot’. Aan de voorkant is een staalkabel gemonteerd die vóór ons in de tunnel verdwijnt. Ook aan de achterkant is de ‘boot’ met een kabel verbonden aan een elektromotor. We zitten gespannen klaar. Maar er gebeurt niets. Goede gelegenheid om stiekem een paar foto’s te maken. Weer de tunnel uit, want de papieren aan de andere kant zijn nog niet helemaal klaar. Zoveelste kop koffie drinken en wachten. We worden geruststellend toegesproken: “Only five minutes sir”. Maar die Egyptische minuten kennen we inmiddels wel. Lijdzaam wachten is het devies.
Beetje jammer is wel dat ik weer geen bereik heb met m’n mobiel. We zitten ‘opgesloten’ in het huis van een vreemde. Terug kunnen we niet, want alles is al betaald en onze koffers staan al ergens in de tunnel. Kortom: een verwarrende situatie. Het doel van de reis, mensen en organisaties ontmoeten in Gaza, verdwijnt langzaam uit beeld. De focus ligt nu even geheel op het ‘ondersteken’ van de grens.
Eindelijk is het zover. In zeven minuten worden we door de – soms nauwe – tunnel gesleept. Aan het einde van de tunnel is een kleine kooilift die ons Gaza inhijst. Onze gids en tolk verwelkomen ons met een zucht van verlichting. Onze aankomst is met wat nervositeit omgeven. Ze hebben lang op ons moeten wachten. Ze zijn bang voor de politie, die juist vandaag in opperste staat van paraatheid is in verband met de 24ste verjaardag van Hamas, de islamitische verzetsbeweging. En ze zijn bang voor aanslagen. Met name buitenlandse journalisten worden scherp in de gaten gehouden.
We rijden in een half uur naar Gazastad. Daar is inmiddels het massale verjaardagsfeestje van Hamas in volle gang. Op een groot plein midden in de stad wordt een grote menigte gloedvol toegesproken door verschillende Hamasleiders en de Minister President, die ook de eerste Hamasleider is. Na wat sfeerbeelden te hebben geschoten gaan we naar de flat van Ahmed, onze tolk, om daar via de televisie de toespraak van PM Ismael Hanyeh te volgen.
Hanyeh houdt de schare voor “dat Hamas in de hele wereld inmiddels veel supporters heeft”. Hij roemt de vrijlating van de meer dan duizend Palestijnse gevangen die werden geruild voor slechts één Israëlische militair. “Nu willen we Jeruzalem ook terug. Niemand kan nog om Hamas heen”, zo houdt hij zijn volgelingen voor. “De laatste vijf jaar zijn er veel successen behaald op Israel en veel fondsen verworven van over de hele wereld. Nu is het tijd vrede te sluiten met alle andere Palestijnse fracties en samen te werken. De Palestijnen kunnen de overwinning zien, zien dat Israel overwonnen kan worden. Dat heeft de oorlog van 2008 bewezen.”
Geen reacties