Zin van het leven

Zin van het leven

Een bijkomend ‘voordeel’ van de lockdown is dat ik nu veel tijd heb om te lezen. Begin van dit nieuwe jaar herlas ik De zin van het leven van Fokke Obbema. Vooral de inleiding van dit boek greep me dit keer enorm aan. Die inleiding is heel indrukwekkend, want raakt me diep. De schrijver overleeft ter nauwer nood een hartstilstand, wordt gered door zijn geliefde en komt uiteindelijk tot de conclusie ‘dat de dood ons kan helpen onze kijk op het leven te scherpen’.

Toch wringt de titel van het boek nog steeds bij mij. Want als de dood zin heeft, heeft het leven dan (daarvoor/daarom) ook zin?

In een oude Griekse mythe antwoordt de sater Silenus op die vraag van koning Midas: “Jullie, beklagenswaardig eendagsgeslacht (…) waarom dwing je me te zeggen wat je veel beter niet kunt horen? Het allerbeste is voor jou totaal onbereikbaar, namelijk niet te zijn, niets te zijn. Het op één na beste echter is – zo spoedig mogelijk te sterven”.

Mijn held Nietzsche daarentegen was van mening dat het leven met volle teugen geleefd diende te worden. Maar dan wel als esthetisch fenomeen, want dan “is het bestaan en de wereld voor eeuwig gerechtvaardigd”.

Afbeelding: Pierre-Auguste Renoirs Lunch van de roeiers (1880-1881), een exemplarisch impressionistisch werk dat nagenoeg alle kenmerken van de stroming in zich verenigt.