Er waren eens twee bootjes: Vrijheid en Egoïsme.
Ze zaten voortdurend in elkaars vaarwater. Want op het moment dat Vrijheid dacht ik lig op koers, ik ga mee op mijn eigen stroom, ik volg mijn idee, kwam het andere bootje langzaam langszij.
‘t was Egoïsme die fluisterend zei: o spiegelbeeld, wat lijk je toch op mij! En ging dwarsliggen. En Vrijheid voelde zich beknot. Want verzot op ruimte en beweging leek het of Egoïsme altijd meeging. ‘t was een strijd.
‘Denk ik echt alleen maar aan mezelf of luister ik naar wie ik werkelijk ben?’ Maar toen zei Vrijheid, helder en luid: ‘Hé dwarsligger, fluisteraar, als jij mijn spiegelbeeld zou zijn, vertel me dan, hoe ziet jouw vrijheid eruit?’ ‘Nou eh, zei Egoïsme, ik vind, ik zal, ik moet, ik presteer, ik eis, ik wil en ik wil meer en meer’. En woorden kwamen, zo veel zo’n hoop, dat het bootje topzwaar werd, kantelde en verzoop.
En Vrijheid was verlost. Precies zoals het hoort en nam uit pure dankbaarheid- genietend – mensen mee aan boord.