Gaza-dagboek. Deel 4

Midden-Oosten

Helel Mohamed Jaradat, 45 jaar

Aan de andere kant van Gaza-stad woont Helel Mohamed Jaradat. Ook hij behoort tot de eerste groep Palestijnse gevangen die is vrijgekomen bij de gevangenenruil met Israël op 18 oktober. Hij is aanhanger van de Palestijnse bevrijdingsbeweging Fatah en zat 27 jaar in Israëlische gevangenschap.

Fatah, ook wel Al-Asifa (De Overwinning) genoemd, werd in 1959 in de Gazastrook  opgericht door onder meer Yasser Arafat. Belangrijkste doel van de organisatie is het strijden voor een volledig onafhankelijke Palestijnse staat. Doormiddel van veel en rechtreeks geweld tegen Israël moet de bezetter verjaagd worden en het land heroverd.

Midden jaren ’60 gaan Fatah en de PLO in elkaar op. Tussen het begin van de jaren ’70 en 1993 worden vele, soms zeer gewelddadige, aanvallen gepleegd op Israëlische doelen, zowel in het Midden-Oosten als in West-Europa. In 1993 ondertekent Arafat een overeenkomst met Israël; de Declaration of Principles. In principe wordt geweld tegen Israël afgezworen en richt Fatah zich op het stichten van een democratische Palestijnse staat.

Ook Helel heeft een appartement gekregen, van Fatah. Fatah is beduidend minder genereus voor haar ‘helden’. Zijn appartement is veel kleiner en aanzienlijk minder luxueus. Van vrienden kreeg hij wat meubels, linnengoed en keukengerei. “Ik kan helemaal niet koken”, zegt hij, er met een knipoog aantoevoegend: “Ik moet maar snel een vrouw vinden. Hebben jullie in Nederland niet een mooie blonde vrouw voor me?”

Helel komt oorspronkelijk uit Jenin, een Palestijnse stad in het noorden van de Westbank, vlakbij Nablus. Dichtbij de stad ligt een Palestijns vluchtelingenkamp waar meer dan 12.000 Palestijnen wonen. Volgens Helel is “meer dan de helft daar minderjarig.”  In 1995 was Jenin de eerste Palestijnse stad die door Israël, als uitvloeisel van de Oslo-akkoorden, werd overdragen aan de Palestijnse Autoriteit.

Die ‘feestelijke overdracht’ heeft Helel meegemaakt vanuit de gevangenis. In 1984 vermoordde hij op z’n 18e een Israëlische soldaat en twee burgers. Volgens Helel doodde hij het drietal met een mes, op bevel van Arafat zelf. Hij werd tot levenslang veroordeeld en het leger maakte het huis van zijn familie met de grond gelijk.

Net als Mohammed Hamada, is ook Helel als vanaf zijn 15e actief in het verzet tegen Israël. “Want ons land, onze stad moet worden bevrijd, wij willen geen bezetting!” Spijt van het doden van de drie mensen heeft hij niet, “want Israël heeft heel veel mensen gedood en van hun land en uit hun huis verjaagd. Israël luistert niet naar de buitenwereld”.

Helel had bij zijn arrestatie ook vermoord kunnen worden. Maar dat had hij er wel voor over. “Israëlische soldaten doodden toen ook kinderen, vrouwen en oude mensen.” Hij was niet bang, want “wat kun je doen als je niets hebt? Veel van mijn leeftijdsgenoten deden hetzelfde. Het enige wat we hebben is geweld, om daarmee een doorbraak te forceren.”

Maar zomaar (onschuldige) mensen doden, dat is toch moeilijk te verdedigen? “Ze zijn nu eenmaal onderdeel van een groter geheel; het zijn onze bezetters. En iedere Israëli is per definitie een vijand. We zijn niet tegen het Joodse volk op zichzelf. We zijn alleen tegen de bezetters. En dat zijn in dit geval Joden. Abraham was een Arabier en hij naar Palestina verhuisde.”

Tijdens de ‘oorlog’ in Gaza van 2008 werden veel gebouwen verwoest, met name scholen, overheidsgebouwen en moskeeën moesten het ontgelden. Bij de Israëlische aanvallen werden ruim 2000 gedood.

Is doden de oplossing? “Soms wel”, legt Helel uit. “Waarom mogen de VS overal heengaan en doden? Waarom hebben die het recht op bezetting? Er is geen leger dat ons beschermt. De bevolking leeft verdeeld. Dus moet je het als burgers zelf doen.”

Wat raadt hij jongeren van nú aan te doen? “Geen geweld meer gebruiken. Of in elk geval minder. Studeren is goed. Maar er zijn al 14.000 afgestudeerden zonder baan in Gaza. Die verliezen langzaam de hoop en kiezen dan weer voor geweld of vallen in de handen van fundamentalisten. Steeds meer afgestudeerde jongeren vertrekken naar het buitenland. Daardoor blijven de arme en onopgeleide mensen achter. En dat vormt een voedingsbodem voor geweld en fundamentalisme.”

Is er een toekomst voor de Palestijnen? “Ach, het lijden gaat door. Er is geen hoop. Ik wil nu eerst een vrouw vinden en een gezin stichten. Een studie doen en werken als journalist, met name voor de nieuwe media. En wat Palestina betreft, we moeten de verschillende groepen binnen de Palestijnen samenbrengen om te werken aan de opbouw. De enige oplossing is een gewapende. Ooit, in het nieuwe Jeruzalem/Palestina is ook ruimte voor Joden, maar dan alleen als gewone buren”.

Leave Comment