Deze column stond vandaag in het RD onder PostUit. Dus een puntig geschreven stuk over een bijzondere gebeurtenis uit het dagelijks leven van een land.
Wonen in het Egypte lijkt voor veel mensen een exotische ervaring. Want te wonen en werken in het land van farao’s, sprookjesachtige paleizen, wonderschone moskeeën en oosterse mystiek moet toch wel heel spannend zijn.
Natuurlijk is het een avontuur om in Cairo te wonen. In een stad waar meer mensen wonen dan in heel Nederland bijelkaar. Na bijna drie jaar zijn mijn buurtbewoners aan mij gewend. In de buurtwinkel weten ze, op het moment dat ik binnen loop, al wat ik nodig heb. En bij mijn koffietent om de hoek hoef ik niets meer te vragen; de Turkse koffie en de waterpijp worden zwijgend voor me neer gezet.
Het is niet alleen maar leuk om hier te wonen in een volstrekt andere cultuur, te midden van een heel andere godsdienst. Hoe aardig, vriendelijk en gastvrij de mensen hier ook zijn, je bent en blijft altijd een buitenlander. Ik ben hier niet alleen, maar soms weleens eenzaam.
Het laatste jaar was een roerig en spannend jaar. En ik doe daar als journalist verslag van. Vorig jaar probeerden demonstranten het ministerie van Binnenlandse Zaken in het centrum van Cairo te bestormen. De oproer politie schoot met rubber kogels en traangas op de menigte. Het traangas bevatte dit keer, naar later bleek, ook een soort zenuwgas. Nadat ik in een lading van dit gas had ingeademd, kreeg ik last van mijn rechterarm. De dokter in het noodhospitaal op het Tahrirplein stuurde mij door naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Daar werd ik voor een dag aan het infuus gelegd.
In een Egyptisch ziekenhuis krijg je wel medische verzorging, maar geen eten en drinken. Daar moet de familie voor zorgen. Maar die had ik niet bij de hand. Ik lag naast twee Egyptenaren. Het bleken een moslim en een kopt. Zonder iets te zeggen of te vragen gaven ze hun familieleden opdracht ook voor mij eten en drinken mee te brengen. Gedurende de dag hadden we lange gesprekken over de toekomst van Egypte en over de verhouding tussen moslims en christenen. Daarbij herhaalden mijn buren de leuze die na de opstand op veel spandoeken was te lezen: moslim + christen = Egypte. ‘Wij leven al eeuwen als goede buren samen. En dat willen wij ook zo houden’, aldus de mannen links en recht van mij.
Zo heb ik letterlijk ervaren wat het betekent om een goede buur te hebben, want die is op zo’n moment beter dan een verre vriend. Wat een voorrecht om dit hier te mogen ervaren.